16. ,,Może rozbiję cię na kawałki?''

,,Może rozbiję cię na kawałki?''

       Mieszkanie Luke'a nie było duże. Mała sypialnia, kuchnia, łazienka i niewielki salonik z balkonem. Jednak było wystarczające dla dwóch osób, z czego jedna pracowała w dzień, a druga w nocy.

Mimo to czegoś tu brakowało. Nutki intymności; tej tajemnicy przesiąkającej powietrze. Powiewu intymności. Tak z pewnością, nie było tego w mieszkaniu Luke'a. Nie było też wielu innych czynników i... Alice.
Czuł się tu obco. Ale prawda była taka, że Maner nawet we własnym pokoju czuł się nieswojo.
Z Lukiem znali się od dawna, oboje wiedzieli, że mogą na siebie liczyć w trudnych sytuacjach.
Może to nie była przyjaźń ,,Skoczę za tobą w ogień'', ale składała się z prostych uczynków, jak pomoc w znalezieniu mieszkania, czy niezadawanie drażliwych pytań, które dotyczyły przybranej siostry Nicka.

            Przestrzeń wypełniona nieistotnymi szczegółami. Nieznana przestrzeń, obca przestrzeń. Tak Nick czuł się w każdym miejscu, do którego wchodził, w którym przebywał. Tutaj też tak się czuł. Może to dlatego, że nigdy nikomu tak naprawdę nie zaufał, zawsze miał lekki dystans. Nie umiał ufać innym.
Po prostu nie umiał.
Przez całe życie nie potrafił związać się z kimś na tyle blisko, aby opowiadać o swoich problemach i życiu. Luke zatem mógł tylko z własnej obserwacji i tego co przyjaciel mu powiedział po pijaku znać jego sekrety. Nie przeszkadzało mu to. Tak było lepiej dla nich obu.
Maner był dzikusem, miał swoje zasady, swoją przestrzeń. Działał według swoich przekonań i nie bardzo liczył się ze zdaniem innych. Nie lubił kiedy ktoś przeszkadzał w obranym celu, lub zwracał uwagę, że coś robi źle, albo że coś powinien zrobić inaczej.

            Dochodziła dopiero dwunasta, Luke'a już nie było, a Nick z pozorną beztroską wyglądał zza okno z kubkiem w ręce i papierosem. Czuł zmęczenie, ogarniające cały jego organizm. W dodatku niedawny wypadek nadal dawał o sobie znać, kiedy wykonywał gwałtowniejsze ruchy. W jego głowie toczyła się istna batalia. Był wściekły, chociaż nie miał siły tego uzewnętrzniać.

* * *

  

             – Cieszysz się, że jego już nie będzie? – Wpatrywała się przez dłuższą chwilę w starszą koleżankę, zastanawiając się nad tym pytaniem. Nad jego prawdziwą odpowiedzią.
 – Nie – Kayla spojrzała na dziewczynę z troską. – Czuję sprzeczne uczucia. Sama już nie wiem co jest prawdą, a co nie.
 – Ale jednak nie możesz mu wybaczyć.
 – To nie tak, że nie mogę. Nie chcę. Nie umiałabym żyć z tą myślą, że mu wybaczyłam.
 – Dlaczego? 
 – Bo nie chcę być całkiem od niego uzależniona. Chcę chociaż to zachować jako coś samodzielnego.
Zepsuł mnie Kay. Po prostu zepsuł.

* * *

           
           Siedziałam w szkole. Trwała przerwa, co napędzało moją strapioną głowę. Czułam się przez, to jeszcze gorzej. Przez ten huk i hałas, który dochodził dosłownie zewsząd. Nie umiałam się skupić choćby na jednym konkrecie. Wszystkie moje myśli przekrzykiwały się wzajemnie. Pierwsza i ta najgłośniejsza wołała ,,Zadzwoń do niego'', a reszta była tylko głupsza od poprzedniczek. Miałam ochotę przywalić sobie książką od chemii w głowę. Tak mocno, żeby nie myśleć już w ogóle.
Nigdy bym nie przypuszczała, że dopadnie mnie coś takiego. Zawsze byłam histeryczką, ale resztkami sił stąpającą po ziemi. Teraz odleciałam i nie mogłam dostrzec własnego cienia.
 – Aly, słuchasz mnie w ogóle? – Spojrzałam zdezorientowana na Sarę, która wpatrywała się we mnie z lekkim wyrzutem. Pewnie znowu nawijała i dopiero teraz zorientowała się, że jej nie słucham. – Dziewczyno, co się z tobą dzieje do cholery? – Miałam dziką ochotę, syknąć na nią żeby dała mi spokój. Ale nie byłam raczej konfliktową osobą, więc wzruszyłam bezradnie ramionami.
 – Źle się czujesz, czy kłopot z chłopakiem?
 – Nie mam przecież chłopaka.
 – Więc to pierwsze?
 Od kiedy Sarah interesuje się innymi?

            Padało. Bardzo padało. Kiedy wyszłam z budynku szkoły cała ulica spływała w strugach deszczu. Ludzie pochowali się w zakamarkach sklepów zaglądając, czy aby nie przestało padać.
Rozłożyłam swoją parasolkę w białe kropki i powędrowałam przed siebie starając się nie wdepnąć w żadną kałużę, których narobiło się jak grzybów po... deszczu.
Mijałam właśnie piekarnię, w której kupuję bułki przed szkołą kiedy niespodziewanie dla mnie stanął przede mną Chris.
W pierwszej chwili go nie poznałam gdyż miał na głowie kaptur. Uśmiechnął się do mnie przebiegle od ucha do ucha machając ręką przed nosem.
 – Cześć młoda – nie rozumiałam jego entuzjazmu. Lało przecież jak z cebra, w dodatku był początek tygodnia, a ten się cieszy jak mysz do sera. Uniosłam wyżej parasol i skrzywiłam się na epitet, którym mnie obdarzył. Bo może byłam młodsza, ale żeby od razu...
 – Czasami naprawdę cię nie rozumiem – Chris wyszczerzył się jeszcze bardziej. – Pogoda jest okropna, a ty sobie tak po prostu spacerujesz?
 – Sprawy na mieście. Wracasz ze szkoły?
 – No raczej.
 – Kawa?
 – Kawa.

            Siedzieliśmy w zaludnionej kawiarni. Wciśnięci pomiędzy jakąś młodą parę z dzieckiem, a okno i czekaliśmy na nasze zamówienie. Przyzwyczaiłam się do klimatu Pear Cake, więc czułam się trochę nieswojo. Było tutaj zbyt nowocześnie i przez to, to miejsce nie miało tej przyjemnej, artystycznej atmosfery otaczającej się wraz z powietrzem.
Kawiarnia należała do jednej z tych sieciówek rozsianej po całej Anglii, którą tak uwielbiała młodzież i wszyscy gadżeciarze.
 – Kayla powiedziała mi, że przechodzisz teraz ciężki okres.
 – Całe moje życie to ciężki okres.
 – Nie gadaj jak jakiś emos na prochach.
 – Kto?
 – Nie ważne – uśmiechnął się zabierając za kawę. – Słyszałem też, że twój brat miał wypadek.
 – Ta... wylizał się jakoś.
 – Zastanawiałaś się kiedyś nad tym... czy może... – spojrzałam zaskoczona tym jego dukaniem. Nie rozumiałam co chciał mi powiedzieć. W dodatku był jakiś taki speszony jak nie on. – Alice, chciałabyś się może ze mną umówić? – Zamurowało mnie. Ja i randka? Ja i randka z Chrisem?
Nie to, że go nie lubiłam. Parę razy nawet przeszło mi przez myśl, że byłby wspaniałym chłopakiem... ale...
No właśnie, nic poważniejszego do niego nie czułam. Był dobrym kumplem od różnych moich problemów i zawsze się zjawiał kiedy go potrzebowałam. Lecz ja przecież byłam zepsuta. Bałam się rozwinąć jakiekolwiek uczucie do kogoś, nie mówiąc już o spotykaniu się i chodzeniu na randki.
Być może los zesłał mi szansę, żeby naprawić ten mój defekt i spróbować żyć bez Nicholasa?
 – Chris zaskoczyłeś mnie.
 – Wiem, sam siebie zaskoczyłem.
 – Wiesz... – zaczęłam nerwowo – to nie tak, że cię nie lubię.
 – Ale mnie nie kochasz? – Przytaknęłam. Chris uśmiechnął się i położył swoją dłoń na moją. Biło od niego ciepło. Takie ciepło, które potrafi zjednać ludzi i takie, które potrafi pomóc nauczyć się żyć. – Nie chcę sobie robić nadziei, ale sądzę, że i tobie i mi przydałaby się ta randka. – Uśmiechnęłam się.
 – Przydałaby się.